Sinds 9 oktober 2017, toen op het gemeentehuis te Venlo, bureau levenszaken, mij werd verteld dat ik geen Nederlander meer was, wacht ik op deze dag. Na gisteren de dag van Europa gevierd te hebben dank ik u, ook namens mijn vrouw Rachel en onze dochter Zora om ons te woord te staan.
Het bezwaar dat wij samen met onze advocaat al hebben ingediend is beperkt tot het juridisch bewijsbare. Ik ga van deze gelegenheid gebruik maken om de inbreuk op mijn Europese Rechten door de paspoort-afpak-terreur van de Nederlandse Staat ook in mijn eigen woorden toelichten.
Wat voor mij intuïtief altijd als een paal boven water stond, is met het Tjebbes arrest nogmaals bevestigd door het Europese Hof: Een berisping aan de Nederlandse staat om in haar paspoort repressie een menselijke maat toe te passen.
Als Geboren en getogen Nederlander, uit Nederlandse ouders wordt mijn paspoort afhandig gemaakt. Niet door een bende zakenrollers of een repressief gastland, maar mijn eigen thuishaven. In de taal waarin ik hoofdreken, vloek en rouw. Geen Italiaan, Ier, Duitser of Fransman had dit overkomen. Burgers uit 25 van de 27 EU landen kunnen sanctie vrij er een dubbel paspoort op na houden.
U voert aan het belang te ‘dienen‘ “… om te voorkomen c.q. het tegengaan van meervoudig bezit van nationaliteit.” Bij de Europese rechter legitimeert u dit belang “om de bijzondere band van solidariteit en loyaliteit tussen mij en Nederland te bewaken.” (gebaseerd op jurisprudentie uit de zaak Rottman, EU Hof).
Tegelijkertijd verdedigt u zich tegen mijn aanspraak op staatsburgerschap met: “… de omstandigheid dat men zich Nederlander voelt, een sterke verbondenheid heeft met Nederland, nog contacten onderhoudt met vrienden in Nederland of de Nederlandse taal nog spreekt, niet van belang is…” U spreekt zichzelf tegen.
Ik word impliciet beticht van een gebrek aan solidariteit en loyaliteit met Nederland. Zonder dat er ook maar enig bewijs geleverd wordt, acht u mij al in beginsel schuldig. Uit niets is gebleken dat ik gevaar voor de staatsveiligheid, volksgezondheid of openbare orde ben. Ik word aangepakt alsof ik het voormalige Oost-Duitsland ben ontvlucht. Een onschuldige burger verliest zijn Unierechten terwijl IS strijders terug repatriëren naar het het koninkrijk op hun Nederlandse paspoort.
Dit terwijl ik al vijftien jaar lang onbetaald en trots Nederland in den vreemde vertegenwoordig. Als professioneel bergwachter heb ik ook Nederlandse toeristenlevens gered op de ski-pistes van Aspen, Colorado.
Tot zover mijn loyaliteit en solidariteit.
1- Paspoort Handicap.
Bijna alle Europese burgers en het grootste deel de Westerse beschaving plukkenwel de vruchten van meervoudige Nationaliteit. Het recht op een auto of huis kopen, bankrekening openen, gas, water en elektriciteit aansluiten, verzekering, visum aanvraag, gelijkwaardige kansen op inkomen, werkgelegenheid, bescherming en zorg. Zo goed als de definitie van sociale mobiliteit of kansgelijkheid. Alleen als Nederlander ben je de Sjaak.
De moreel failliete doctrine van verbanning door uitburgering onder het mom van de RWN stamt uit een tijdperk waar de nationalistische zuivering van het persoonsregister nog trendy was. Echter in de spiegel van de Europese Unie anno 2021 in een wereld vol felle concurrentie en wedijver, laat Nederland mij in mijn hemdje staan, in de kou, in de steek. Mijn vraag is: Bij wie ligt uw loyaliteit en solidariteit?
Het belang dat u aanvoert te “dienen” is slechts een streven, immers staat er in de RWN geen “… uitsluiten van meervoudig bezit van nationaliteit…” Want de lijst met uitzonderingen is compleet: geboorte, huwelijkse staat, Marrokkaanse- en Turkse Nederlanders, zelfs tot op de kroon: een koningin met een dubbele nationaliteit! Honderdduizenden uitzonderingen zijn er.
Dus zo nijpend, schrijnend of acuut in het nastreven van uw belang kan het niet zijn. Een minder belastend alternatief waar het belang prima mee gediend wordt is voorhanden. De draconische maatregel mijn Europese Unieburgerschap in beslag te nemen ontbreekt iedere kern van noodzaak en staat in geen enkele verhouding tot het “dienen” van slechts een bureaucratisch streven. Laat staan te beschermen.
In uw besluit moet mijn verlies het belang “dienen.” Nergens zet u uiteen het belang te willen beschermen, dit spreekt boekdelen. In plaats van een overheid die beschermt en onevenredigheid erkent, moet ik als gedupeerde burger de regels maar dienen, -hoe krom die dan ook mogen zijn. “Befehl ist Befehl.” Dit belichaamt het ecosysteem van een bestuurscultuur van staatswantrouwen die juist nu in zo opspraak is. Een ongekende overeenkomst met een bekend onrecht.
Bij het definiëren van proportionaliteit in uw besluit waarschuwt u mij, mezelf niet te diskwalificeren door het aanvoeren van hypothetische argumenten als toekomstplannen met vrouw en dochter. Daarna keurt u mij alsnog af voor het gebrek aan bewijs van diezelfde toekomstplannen.
In uw besluit laat u de gebeurtenissen uit 2011 en 2013 als ruim vóór of ná het veliesmoment buiten beschouwing. Echter nog geen alinea eerder, haalt u uit 2015-16 het ontbreken van onoverkomelijke moeilijkheden gretig aan als reden voor mijn diskwalificatie. Te pas en te onpas, het toetsingsmoment in flux.
Het gebrek aan bevattingsvermogen door de Nederlandse wet in het erkennen van het concept Unieburgerschap is evenredig aan dat van een kruidenier. Alsof er een trapsgewijze schaal zou bestaan waarin een burger een beetje meer of minder Unierechten geniet dan de ander. Een voertuig van 75%, een 40% bankrekening en een verblijfsvergunning van 90 dagen. Unierecht is binair, je hebt het of NIET.
Tot nu toe zijn wij 1760 + 2640= 4400 Euro kwijt aan kosten voor juridische bijstand.
Mocht de situatie zich voordoen, dat wij de stap naar de bestuursrechter moeten maken, escaleert dat voor ons gezin met nog eens 3260 Euro naar een totaal van ruim zevenduizend Euro. Dit is een grootste deel van ons spaargeld dat wij opzij hadden gezet om de boerderij in het magische dorpje Courgné, 45 minuten buiten Turijn te kopen voor Euro 12000.
Een trans-Atlantische tocht is voor ons een kostbare, “big deal” vandaag de dag. Zelfs zonder pandemie is het een hele onderneming de reis te maken, nu is onze familie de toegang tot Europa ontzegt. Met kind, baggage, paragliding- en ski uitrusting, is onze camper van vitaal belang om onafhankelijk te zijn van logies en transport. Dit is de manier voor ons om de kosten beheersbaar te houden, effectief te zijn met familie bezoek en Europese ambities achterna gaan. In de toekomst voorzie ik dit ook als de enige manier. Straks bij het bewoonbaar maken van de boerderij in Italië in zullen we ongetwijfeld in onze camper slapen en koken.
Juist als burger uit een andere federatie, de Verenigde Staten heb ik geen inbeeldingsvermogen nodig om ook de Europese federatie “Coast to Coast” te zien. Mijn leven in Aspen, Colorado is een sprookje dat is uitgekomen. Het heeft het me lawine nivealogie en explosieven werk gegeven in de vorm van een loopbaan in de bergwachterij. Die mogelijkheid had ik niet op het ROC in Nijmegen of aan de HTS in Tilburg. De kansen en mogelijkheden om geografisch vrij te bewegen in de Amerikaanse federatie hebben altijd geïnspireerd dit ook in Europa te presteren.
Denkt u ook niet dat wij liever zevenduizend Euro besteedden aan het aflossen van onze hypotheek?
Eindelijk ben ik in een stage van het leven waar financieel (spaargeld, huis deels afbetaald), professioneel (carrière, Ski Patrol & Paragliding), persoonlijk (vrouw en partner in crime, Rachel), emotioneel (als ouder, Zora is nu 4 jaar oud) en met werkervaring op een ski station dat tijdens de pandemie de hele winter open is gebleven. Alle planeten staan op één lijn, ik kan mezelf prima in de Alpen verhuren.
Het ligt voor ons in het verschiet. Het is haalbaar. Wij weten ons adres al: Via Piloni snc (Società in Nome Collettivo), 300 meter beneden de paragading startplaats “Belice”. Aan de voet van de Italiaanse Alpen in Piedmonte op de grens met Frankrijk. Naar het Noord-Oosten, op 45 Minuten van de Aosta vallei: de Zuidhelling van de Monte Bianco, door de tunnel naar Chamonix in de Haute Savoie. Naar het Zuid-Oosten op 1 uur van Sestrière, over pas en de grens bij Mt. Genèvre naar Briançon in de Haute Alpes. Naar het Zuiden op 1 uur rijden: de haven van Savona met de veerboot naar Sardinië en Corsica. En op de stoep: 20 minuutjes met het openbaar vervoer naar Parco Nazionale Gran Paradiso, Bravisimo! Alleen de RWN staat ons in de weg.
Op de voet volg ik wat er gaande is in Nederland. Het snakken naar een andere bestuurscultuur. Meten met een menselijke maat. De schuld aan de dames en heren op het pluche geven is te gemakkelijk. Als gevolmachtigde functionarissen van een kolossale bureaucratie bent u mede verantwoordelijk voor deze bestuurscultuur. Net als de rechtbanken en pers. Ik kan me alleen maar voorstellen dat uw bazen orders hebben gegeven om “de poot stijf te houden“. Net als de stoere taal om fraudeurs snoeihard aan te pakken.
Ik nodig u uit en moedig u aan om vandaag met ons gezin en uw collega’s samen de bijdrage te leveren aan de verandering in bestuurscultuur waar Nederland zo naar smacht en juist een precedent te scheppen. Uw beslissing doet u de schade die wij oplopen beperken of juist vergroten.
Niet alleen duizenden Euros kosten voor ons, maar ook de belastingbetaler alsmede een rechter zijn tijd in beslag nemen. Dit alles terwijl er een wooningnood in Nederland is. De kindertoeslagentoeslagen puinhoop ligt nog steeds. Stikstofproblemen, zorg en onderwijs die veel meer aandacht verdienen. U beseft wellicht uw verantwoording. Ik sluit af met Mahathma Ghandi: Wees de verandering die je wenst te zien.
